((من از بینـــــوایــــــی نیم روی زرد))
که آن آشنــــــا روی من زرد کــــــرد
همان آشنـــــایی که بیگانه شـــــــد
به وقت کمک رفت و چون سایه شـد
همان آشنـــــــایی که نشناختــــــــم
ولی زندگــــــی را به او باختـــــــــــــم
کنون از گذشتـــــــه سرودن چه سـود
همان به که او رفـــت و قسمت نبــــود
صداقـت همیشه به جا ماندنی اســت
وفا در همه مسلکی خواستنی است
نترسیـــم مــــا هرگــز از کار راســــت
بگــــو با بدان دشمنی از شمـــــــاست
کـــه وجدان خود را چو قاضی کنیــــــــد
بجز آه حســـــــــرت نبایــــــد کشیــــــد
بدان ای خردمنــــــد اهل بهشـــــــــــت
خدا در وجــــــود تو پاکی سرشــــــــــت
مرو هیچ راهــــــــی که نامرد رفــــــــت
که گرمای رحمــــــت بدان درد رفــــــــت
چو در راه حق بــــر تو آتش گذشـــــــــت
بســـان سیاوش به تو ســــرد گشــــــت
همــــه حال خـــود را به یزدان سپـــــــــار
که نامـــــت به عالــــم شـــود ماندگــــــار
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وبلاگ:
