.

‏      من از اسب‌ها روسری نمی‌بندند

‏      خوشم می‌آید

‏      از صفورا موهای تا کمرش را

‏      رقص می‌کند

‏      از خانه می‌چرخد من رقص می‌کنم

‏      مریم بانو قبرستان را در آغوش

‏      گرفته

‏      آفتاب روی برف‌های دور

‏      سرما خورده

‏      پرتقال را به یاد من می‌آورد

‏      خوشم می‌آید.

از علی نجفی

     «برای بهاران»

     از میان آفتابگردان‌ها

     تنها تویی که در خیابان ولیعصر

     دست‌ها را قربانی جیب‌ها نمی‌کنی

     و با کفش‌ها ضرب می‌گیری روی پیاده‌رو

     از من نخواه مورخ تن‌های دیگری باشم 

     چرا که تنها این گلدان

     تنها همین گلدان را به اسم می‌شناسم در تهران

     و شهر، تنها همین یک رقاصه را می‌شناسد.

     راه که می‌روی انگار می‌چرخی

     و چرخ که می‌زنی انگار

     دامنی در گلوها جان می‌گیرد،

     دایره می‌زند،

     خیابان را به میدان‌های دیوانه می‌رساند

     و سرازیر همیشگی خون را

     به سمت دیگر شهر می‌برد

     تو چوپان کوچه های پیچ‌در‌پیچی،

     لبانت از مستقیم‌های شهر ترک برمی‌دارد

     و دندان‌های گلکاری شده‌ات 

     می‌تواند بیفتد از این همه بلندی...

     با این همه، تهرانِ معترف به دود

     تهرانِ معترف به قتل‌های زنجیری

     گلدوزی‌های کوچک روی دستت را انکار نمی‌کند

     پرواز بدون تاخیر تو را انکار نمی‌کند

     فرودگاه‌های بعد از تو را انکار نمی‌کند

     پاشنه‌های لرزان بعد از تو را انکار نمی‌کند.

از گیتا شمسی

دکلمه شعر با صدای شاعر

‏.

     با گفته‌های ماه اما

     دیدی که پشت چهره‌ی غمگین،

     جوانی تو مرده است

     دیدی که نام گل‌ها را از یاد می‌بری دیگر

     با گفته‌های ماه

     دیدی از تو جدا نمی‌شود اندوه

     دیدی برای گریه آمدی اینجا

     با گفته‌های ماه

     اکنون کنار چهره‌ات

     می‌چرخد مرگی که دوست دارد

     به نام کوچکت صدا کند.

از هرمز علی‌پور

‏.

      بردن اسم تو آن قدر دهان مرا شیرین می‌کند

      که مورچه‌ها

      بعد مرگ

      نامت را از زبانم بگیرند و به لانه ببرند

      می‌ترسم بمیرم و کسی تو را نشناسد

      و نداند این همه دیوانگی

      در این درخت پرتقال

      برای که بود

      بردن نام تو که قتل نیست

      دزدی نیست

      نام تو نام توست عزیزم

      غمی در حروف الفبا.

از جواد گنجعلی

‏.

      با تو گناهی نمی‌دیدم

      قلب تو را با زغال نیم‌روز گداخته بودند

      تا دیگر مهر نورزی.

      بر در خانه‌ات

      نوشته بودند

      در این خانه

      مرگ می‌زید.

      تو متروک افتاده بودی

      و چونان تاریک روشن پگاه

      مردد بودی بیمناک.

      با تو گناهی نمی‌دیدم.

از بیژن الهی

‏.

     با قلبی دیگر بیا

     ای پشیمان!

     ای پشیمان!

     تا زخم‌هایم را به تو بازنمایم

     من که اینک!

     از شیارهای تازیانه‌ی قوم تو

     پیراهنی کبود به‌تن دارم.

از هوشنگ چالنگی

.

     گاهی خوابت را می‌بینم

     بی‌صدا

     بی‌تصویر

     مثلِ ماهی در آب‌های تاریک

     که لب می‌زند و معلوم نیست

     حباب‌ها کلمه‌اند،

     یا بوسه‌هایی از دل‌تنگی.

از توماس ترانسترومر

ترجمه خلیل پاک نیا

مجموعه شعر «خسته‌ای (فکر می‌کنم) از ای.ای.کامینگز با ترجمه سینا کمال آبادی و سمیرا نکوئیان به تازگی منتشر شده است. شعری از این مجموعه:

     بادی وزیده است و باران را برده است

     و آسمان را برده است و برگ‌ها را برده است

     و درختان ایستاده‌اند. گمان می‌کنم دیرزمانی است

     که من هم پاییز را می‌شناسم (و چه داری که بگویی؟

     باد باد باد ــــ عاشق کسی شده‌ای

     و گلبرگی در دلت داری

     که از تابستان زبان‌بسته دزدیده باشی؟

     پدرِ دیوانه‌ی مرگ

     برقص بی‌رحمانه برایمان و آغاز کن.

     آخرین برگ تاب می‌خورد در آخرین حافظه‌ی

     هوا!) بگذار همان‌طور که دیده‌ایم

     تکامل ویرانی را ببینیم و بادی وزیده است و باران را

     برده است و برگ‌ها و آسمان را

     و درختان ایستاده‌اند:

     درختان ایستاده‌اند. درختان

     ناگهان به انتظار می‌مانند در برابر چهره‌ی ماه.

از ای.ای.کامینگز

ترجمه سینا کمال آبادی و سمیرا نکوئیان

اما تو بگو «دوستی» ما به چه قیمت؟
امروز به این قیمت، فردا به چه قیمت؟

ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ
این حسرت دریاست تماشا به چه قیمت

یك عمر جدایی به هوای نفسی وصل
گیرم كه جوان گشت زلیخا به چه قیمت

از مضحكه دشمن تا سرزنش دوست
تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود
دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت

فاضل نظری

شبیه باد همیشه غریب و بی‌وطن است
چقدر خسته و تنها، چقدر مثل من است

کتاب قصه پر از شرح بی‌وفایی اوست
اگرچه او همه‌ی عمر فکر ما شدن است

چه فرق می‌کند عذرا و لیلی و شیرین؟
که او حکایت یک روح در هزار تن است

قرار نیست معمای مبهمی باشد
کمی شبیه شما و کمی شبیه من است

کسی که کار جهان لنگ می‌زند بی او
فرشته نیست، پری نیست، حور نیست، زن است!

مژگان عباسلو