ساعت دو شب است که با چشم بی ‌رمق

چیزی نشسته ام بنویسم بر این ورق 

 

چیزی که سال‌هاست تو آن را نگفته‌ای

جز با زبان شاخه گل و جلد زرورق

 

هر وقت حرف می‌زدی و سرخ می‌شدی

هر وقت می‌نشست به پیشانی‌ات عرق

 

من با زبان شاعری ام حرف میزدم

با این ردیف و قافیه‌های اجق وجق

 

این بار از زبان غزل کاش بشنوی

دیگر دلم به این همه غم نیست مستحق

 

 من رفتنی شدم، تو زبان باز کرده‌ای!‌

آن هم فقط همینکه: ""  برو در پناه حق  ""

"نجمه زارع"

 

او از عشق تو خبر داد و بغضم ترکید
گوشی از دست من افتاد و بغضم ترکید

گفتم این حس به خدا دست خودم نیست ولی
از همین ثانیه آزاد. . . و بغضم ترکید

قول دادم که من از سهم خودم میگذرم 
بروید و دلتان شاد. . . و بغضم ترکید

رفت و من ماندم و یک عالمه دلتنگی محض
توی آن وضعیت حاد و بغضم ترکید

هر چه کردم پس از آن حادثه دیدم دل من
هیچ غیر از تو (نمی خواد) و بغضم ترکید

آمدم زنگ زدم از تو بپرسم که چرا
تو مرا ساده قلمداد. . . و بغضم ترکید

بعد از آن سال فقط آه کشیدم شب و روز
تیر و شهریور و مرداد و بغضم ترکید

تا دو شب پیش که پیچید توی شهر شما
که فلانی شده داماد و بغضم ترکید ! 

"زهرا شعبانی"

 

میان اینهمه شعر این یکی برای خودم
برای آخر غمگین ماجرای خودم

سرم غروب به بالای دار خواهد رفت
خدا کند که ببخشد مرا خدای خودم

یکی شدیم و افسوس آخرش این شد
که اشتباه بگیرم تو را به جای خودم

تو بی گناه اسیری بگو به قاضی شهر
بگو اضافه کند روی جرم های خودم

به چشمات چه پاسخ دهم نمی دانم
و سالهاست که ماندم در این چرای خودم

زیاد وقت ندارم برو خداحافظ
غروب شد و رسیدم به انتهای خودم

مهرانه جندقی

 

پشت دیوار همین کوچه بدارم بزنید
من که رفتم بنشینیدو...هوارم بزنید

باد هم آگهی مرگ مرا خواهد برد
بنوسید که: "بد بودم" و جارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم.. سیر شدم
پنجه در هر چه که من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!
خبر مرگ مرا طعنه به یارم بزنید

آی! آنها!! که به بی برگی من می خندید!
مرد باشید و... بیایید ... و.... کنارم بزنید

 

وقتی که نیستی دل من پیر می شود
حتی هوای عشق زمین گیر می شود

پشت غرور كهنه ی این شهر بی غزل
چشمی به جرم عشق تو زنجیر می شود

یك حس عاشقانه مرا كشف می كند
حسی كه پیش پای تو تعبیر می شود

اقرار می كنم كه به گردت نمی رسم
از بس شمیم فاصله تكثیر می شود

شاید كه رنگ سوء تفاهم گرفته ام
گاهی دلم از آیینه هم سیر می شود

امشب به خلوت دل بارانی ام بیا
فردا كه استخاره كنی دیر می شود

سیما قدرتی

 

دوباره واژه به واژه ترانه می بافم
برای بودن با تو بهانه می بافم

و تارهای نگاه تو را که بی همتاست
به پود خاطره ای عاشقانه می بافم

درون خانه ای از التماس دستانم
تمام شعر تو را عارفانه می بافم

به این امید که فردا دوباره می آیی
دعای وصل تو را من شبانه می بافم

دوباره قصه مرداب را نگو ...
تو فرصتی بده خود را روانه می بافم

شبیه رود بزرگی که در پی دریاست
نگاه بحر تو را بی کرانه می بافم

درخت زندگیم ریشه کن شده اما
امید زندگی من: جوانه می بافم

اگر اراده کنی می رسم به آغوشت
و توی قلب تو من آشیانه می بافم...

 

آیینه پرسید که چرا دیر کرده است
نکند دل دیگری او را اسیر کرده است

خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است
تنها دقایقی چند تاخیر کرده است

گفتم امروز هوا سرد بوده است
شاید موعد قرار تغییر کرده است

خندید به سادگیم آیینه و گفت
احساس پاک تو را زنجیر کرده است

گفتم از عشق من چنین سخن مگوی
گفت خوابی , سالها دیر کرده است

در آیینه به خود نگاه می کنم آه
عشق تو عجیب مرا پیر کرده است

راست گفت آیینه که منتظر نباش
او برای همیشه دیر کرده است

 

دور از غم بي شمار بودم با تو
آرام و خوش و قرار بودم با تو
غمگينم و درد مي كند احساسم
پاييز شدم ، بهار بودم با تو

الياس صبوري صمديار

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست

روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست

صفای خاطر آیینه دار ما را باش
که هر چه دید غبار غمش صفا دانست

گرم وصال نبخشند خوشدلم به خیال
که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست

تو غنچه بودی و بلبل خموش غیرت عشق
به حیرتم که صبا قصه از کجا دانست

ز چشم سایه خدا را قدم دریغ مدار
که خاک راه تو را عین توتیا دانست

[هوشنگ ابتهاج - سایه]

چو بستی در به روی من به کوی صبر روی کردم
چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو
به خود باز امدم نقش تو در خود جست وجو کردم

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را
ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم

از این پس شهریارا ما و از مردم رمیدن ها
که من پیوند خاطر را با غزالی مشک مو کردم

استاد شهریار