ارتفاع سبز

بازوی تو دو خط موازیست
کاو
 در امتداد صفحه ی دریا
تا دوردست سبز زمان بودنی که خواهد بود

و هستی ای که خواهد زیست
را
 رهایی آموخت .

دریا ، به استغاثه ی ساحل جواب گفت
 و همخوابی نجیب بدنهای لخت را به شن ها نوید داد .

رفتار خون
 در رهگذار وسعت دریا
 یادآور تلاش غم انگیز کوسه هاست .
 ایا کدام کوسه ، خیابان سرخ را
 بر ماده اش بشارت می گوید ؟
 و کدامین ساحل بژ گونه ی نهفته ی ذهنش را
 از وحشت عظیم کولاک می شوید؟
شبها
 نیروی سبز جاذبه ی ماه
 مد عظیم دریا را آغاز می کند
 و
 دریا
 در بی نهایت خواب سبزش آن دو خط موازی را پیوند می زند
 و
آن گاه
 برج بلند و محتشم مد سبز را
 بر نقطه ی تقاطع بر پای می کند .

ای ارتفاع سبز
 ای منطق وسیع ریاضی
 با حشمت بلیغ اعداد
تفسیر کن
تفسیر کن مرا :
-جان مرا -
جانی که در شکوه دگردیسی
قشر سیاه گونه ی تنگش را به دریاهای دور افکند .

                                                      (( فرخ تمیمی))

                   برگرفته از سایت دینگ دانگ

وقتی که من بچه بودم ،
پرواز یک بادبادک
می بردت از بام های سحرخیزی پلک
تا
نارنجزاران خورشید .
آه ،
آن فاصله های کوتاه .
وقتی که من بچه بودم ،
خوبی زنی بود که بوی سیگار می داد ،
و اشکهای درشتش
از پشت آن عینک ذره بینی
با صوت قرآن می آمیخت .

وقتی که من بچه بودم ،
آب و زمین و هوا بیشتر بود ،
و جیرجیرک
شب ها
درمتن موسیقی ماه و خاموشی ژرف
آواز می خواند .

وقتی که من بچه بودم ،
لذت خطی بود
ازسنگ
تازوزه آن سگ پیر و رنجور .
آه ،
آن دستهای ستمکار معصوم .


وقتی که من بچه بودم ،
می شد ببینی
آن قمری ناتوان را
که بالش
زین سوی قیچی
باباد می رفت –
می شد،
آری
می شد ببینی ،
و با غروری به بیرحمی بی ریایی
تنها بخندی .


وقتی که من بچه بودم ،
درهرهزاران و یک شب
یک قصه بس بود
تاخواب و بیداری خوابناکت
سرشار باشد .


وقتی که من بچه بودم ،
زورخدا بیشتر بود .


وقتی که من بچه بودم ،
برپنجره های لبخند
اهلی ترین سارهای سرور آشیان داشتند ،
آه ،
آن روزها گربه های تفکر
چندین فراوان نبودند .


وقتی که من بچه بودم ،
مردم نبودند .


وقتی که من بچه بودم ،
غم بود ،
اما
کم بود.

اسماعیل خویی 

 بیستم اردیبهشت 1347 - تهران

                           بر گرفته از سایت ادبیات معاصر ایران

ادامه مطلب...

                                                  غربت

   تو مثل لاله پیش از طلوع دامنه ها

- که سر به صخره گذارد،

                                 غریبی و پاکی

تو را ز وحشت توفان به سینه می فشرم

عجب سعادت غمناکی!

                                        منوچهر آتشی

تو را ندارم و غیر از تو انتخاب ندارم
چقدر حرف نداری! چقدر تاب ندارم

نگاه کن که بميرم، نبین که باز بميرم 
بجز براي تو مردن من انتخاب ندارم

تمام راه تو بودی دویدم و نرسیدم
خوشم که راه فراری از این سراب ندارم

خوشم که داغی اگر هست یادگاری عشق است
که من گلایه ای از این غم و عذاب ندارم

تو آسمانی و من برکه ای غریبم و کوچک
در آرزوی تو ترسی از آفتاب ندارم

فقط از این نگرانم به خوابم آمده باشی
که سالهاست در این خانه بی تو خواب ندارم

اینستاگرام

HTTPS://WWW.INSTAGRAM.COM/ALISAFARIOFFICIAL

کانال تلگرام

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

اینستاگرام

HTTPS://WWW.INSTAGRAM.COM/ALISAFARIOFFICIAL

کانال تلگرام

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

نیستی هرشب برایت شعر می خوانم هنوز
پاي قولي که تو يادت رفته مي مانم هنوز

می نشینم خاطراتت را مرتب می کنم
در مرور اولین دیدار، ویرانم هنوز

کاش روز رفتنت آن روز بارانی نبود
از همان روزی که رفتی خیس بارانم هنوز

راه برگشتن به سویم را کجا گم کرده اي
من براي ردپاهايت خيابانم هنوز

بعد تو من مانده ام با سالهای بی بهار
بعد تو تکرار جانسوز زمستانم هنوز

با جدایی نیمه ای از من به دنبال تو رفت
بی تو از این نیمه ی دیگر گریزانم هنوز

دست هایم را رها کردی میان زندگی
بی تو مثل کودکی تنها پریشانم هنوز

روبرویت می نشینم روبرویم نیستی
نیستی هرشب برایت شعر می خوانم هنوز
 

علی صفری

اینستاگرام

HTTPS://WWW.INSTAGRAM.COM/ALISAFARIOFFICIAL

کانال تلگرام

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS