شبیه شیشه بود اما شکستن را نمی فهمید
تمام درد اینجا بود ، او من را نمی فهمید

خودش با خنده هایی تلخ بند کفش من را بست 
وگرنه پای من تردید ماندن را نمی فهمید

اگر تنها رفیقم هر کسی، غیر از صداقت بود
دلم اینقدر ارزش های دشمن را نمی فهمید

وجود شعر در دنیای ماشینی غنیمت بود
وگرنه هیچ مردی در جهان زن را نمی فهمید

سکوتم کوهی از حرف و نگاهم خیس ماندن بود
ولی او فرق شب با روز روشن را نمی فهمید

من او را خوب فهمیدم کمی عاقل تر از من بود
همیشه درد اینجا بود، او من را نمی فهمید
 

علی صفری

اینستاگرام

HTTPS://WWW.INSTAGRAM.COM/ALISAFARIOFFICIAL

کانال تلگرام

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIOFFICIAL

یک سو تویی و حادثه ی چشم سیاهت
یک سو منم و حسرت یک لحظه نگاهت

از حسرت دیدار همینقدر بدان که
همرنگ شده بخت من و موی سیاهت

آواره ی دیدار توأم ، کوچه به کوچه
آواره ترم می کند امید پناهت

بر گردنم ای کاش گناه تو بیفتد
 زیبایی بی حدت اگر هست گناهت

دلتنگ ترین پنجره ام در همه ی شهر
بی تابم و دلباخته ی صورت ماهت

من راه نشان داده ام عمری به رقیبان
با ریختن خون دلم بر سر راهت

از فاصله ی دور ببین سوختنم را
پروانه ای و دوری از این شمع صلاحت

زیبایی و مشغول تماشای تو یک شهر
دلتنگم و در حسرت یک لحظه نگاهت...

علی صفری

اینستاگرام

HTTPS://WWW.INSTAGRAM.COM/ALISAFARIOFFICIAL

کانال تلگرام

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

کاش هنگام تماشای تو باران باشد
گریه ی حسرتم از چشم تو پنهان باشد

قسمتم بوسه به دست تو نباشد ای کاش
آنچه باید به لب من برسد جان باشد

هر سری حس نکند شانه ی معشوقش را
بهتر این است مسیرش به بیابان باشد

با نگاهت دلم آوار شد و فهمیدم
عشق مهمان دلی است که ویران باشد

عشق یعنی که کبوتر قفسش باز شود
رفتنش مشکل و جان کندنش آسان باشد

کاش وقتی چمدان دست گرفتی بروی
آخرین خواسته ات قبل سفر جان باشد
 

علی صفری

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

این روزها هر گوشه از این شهر
با جای خالی تو درگیرم
هر روز با بوسیدن عکست
تنهائی ام را یاد می گیرم

قبل از تو حال شهر بهتر بود
این کوچه ها دیوانه کمتر داشت
چیزی که با چشم خودم دیدم!
این شهر داروخانه کمتر داشت

زیبایی ات مانند دریا بود
من عاشقت بودم خطر کردم
تو رفتنی بودی ولی با عشق
تنهائی ام را بیشتر کردم

تو رفتنی بودی نمی دیدی
این زنده ماندن سخت خواهد شد
رفتی ولی دلخوش به این بودم
او لااقل خوشبخت خواهد شد

چیزی که من از عشق فهمیدم
تنهائی و شب های بیداریست
آغاز آن را برده ام از یاد
پایان آن بر صورتم جاریست

این روزها هر گوشه از این شهر
با جای خالی تو درگیرم
هر روز با بوسیدن عکست
تنهائی ام را یاد می گیرم

علی صفری

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

برای پنجره‌خانه ماه کم دارم
کنار من بنشین‌، تکیه گاه کم دارم

بخند یاد تو را در دلم ذخیره کنم
برای روز مبادا پناه کم دارم

مسیر عقل کماکان به هیچ جا نرسید
برای داشتنت اشتباه کم دارم

برای حرف دلم لمس شانه ات کافیست
برای حرف دلم اصطلاح کم دارم

میان این همه افسوس، آرزو کم نیست
میان این همه بن بست، راه کم دارم

تو از وصال و زمانش سوال می پرسی
و در جواب تو صد سینه آه کم دارم

حساب اشک من و روزگار جای خودش
برای عدل خدا دادگاه کم دارم

علی صفری

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

گفته بودم می روی دیدی عزیزم آخرش ! 
سهم ما از عشق هم شد قسمت زجرآورش

زندگی با خاطراتت اتفاقی ساده نیست !
رفتنت یعنی مصیبت ، زجر یعنی باورش 

یک وجب دوری برای عاشقان یعنی عذاب
وای از آن روزی که عاشق رد شود آب از سرش

حال من بعد از تو مثل دانش آموزی ست که 
خسته از تکلیف شب ، خوابیده روی دفترش

 بی تو بین گریه ها یاد تو در آغوشم است
من شدم مرداب و یاد تو شده نیلوفرش

با تو فهمیدم جدایی انتهای عشق نیست
آشنا کردی مرا با روزهای بدترش!

جای من این روزها میزی ست کنج کافه ها
یک طرف اندوه و من یاد تو سمت دیگرش

مرگ انسان بعصی اوقات از نبود نبض نیست
مرگ یعنی حال من با دیدن انگشترش

علی صفری

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS
 

درد یعنی بزنی دست به انکار خودت
عاشقش باشی و افسوس گرفتار خودت

به خدا درد کمی نیست که با پای خودت
بدنت را بکشانی به سر دار خودت 

کاروان رد بشود، قصه به آخر برسد
بشوی گوشه ای از چاه خریدار خودت

درد یعنی لحظاتی به دلت پشت کنی
بشوی شاعر و یک عمر بدهکار خودت

درد یعنی که نماندن به صلاحش باشد
بگذاری برود! آه... به اصرار خودت!

بگذاری برود در پی خوشبختی خود
و تو لذت ببری از غم و آزار خودت

درد یعنی بروی ، دردسرش کم بشود
بشوی عابر آواره ی افکار خودت

اینکه سهم تو نشد درد کمی نیست ولی
درد یعنی بزنی دست به انکار خودت...

علی صفری

HTTPS://TELEGRAM.ME/ALISAFARIPOEMS

آن که به وقت خداحافظی

دست تکان می دهد در هوا

دارد انگار شیشه ای را پاک می کند

آری! به هنگام خداحافظی

جهان گویا دو نیم می شود

با شیشه ای نامرئی.

تو همان شعری

که دهان به دهان

به دهان من رسیده است

تو را برای هیچ کس نخواهم خواند.

تو را دوست دارم چون نان و نمک

چون لبان گُر گرفته از تب

که نیمه شبان در التهاب قطره ای آب

بر شیر آبی بچسبد

تو را دوست دارم

چون لحظۀ شوق، شبهه، انتظار و نگرانی

در گشودن بستۀ بزرگی

که نمی دانی در آن چیست

تو را دوست دارم

چون سفر نخستین با هواپیما

بر فراز اقیانوس

چون غوغای درونم

لرزش دل و دستم

در آستانۀ دیداری در استانبول

تو را دوست دارم چون گفتن «شکر خدا زنده ام.»