بقیه در ادامه مطلب.................................

 شعری از مثنوی معنوی در باب  اختلاط حق و باطل 

مولوی در دفتر دوم مثنوی بیان جالب دارد در مورد اینکه اگر راستی نباشد دروغی بوجود نمی آید و  سخنان دروغ از سخنان راست فروغ میگیرند واگر مردم یقین کنند که سخنی دروغ است هیچگاه آن را باور نخواهند کرد ....

.........حق و باطل از منظر قرآن و نهج البلاغه....

428 (نهج الفصاحه –پیامبر اکرم(ص)

اقبل الحقّ ممّن أتاك به من صغير أو كبير و إن كان بغيضا بعيدا و اردد الباطل على من جاءك به من صغير أو كبير و إن كان حبيبا قريبا.

سخن حق را از هر كه شنيدى به پذير اگر چه دشمن و بيگانه باشد و ناحق را از هر كه شنيدى نپذير اگر چه دوست و نزديك باشد.

چهل حدیث در مورد حق و باطل   

وَ لا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْباطِلِ وَ تَـكْـتُمُوا الْحَقَّ وَ اَ نْتُمْ تَعْلَمونَ؛[سوره بقره، آيه ۴۲]

حق را با باطل مخلوط نكنيد، و حقيقت را با اين كه مى دانيد، پنهان نكنيد...

.........بقیه در ادامه مطلب

هان! ميان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نيست. ـ از آن حضرت درباره معناى اين سخن سؤال شد. امام، انگشتان خود را به هم چسباند و آنها را ميان گوش و چشم خود گذاشت ـ و آن گاه فرمود: باطل اين است كه بگويى: «شنيدم» و حق آن است كه بگويى: «ديدم».

 .......بقیه در ادامه مطلب..............

بهترین معیار و ملاک شناخت حق از باطل چیست؟

پاسخ این سؤال را مى توان با توجه به آیه 1 سوره «فرقان» بدست آورد، در این آیه مى خوانیم: «پر برکت و زوال ناپذیر است خدائى که «فرقان» را بر بنده اش نازل کرد..

......بقیه در ادامه مطلب.........

خاطره

شاعر : یاسمن رستمی

غمگین که می شوم
دست به سلاح میبرم
میشکنم تمام خاطراتم را
خودکشی میکنم
با اشک ها
چه کسی می داند
که شاعر ها
هر روز میمیرند

شروع طوفان

شاعر : امیر وحیدی

میان آتش و باران، مرا صدا می کرد
کسی که دلهره هایش، شروع طوفان بود

و بیت بعد که باران گرفت و شاعر مُرد
و اشک های زیادی که زیرِ باران بود

کسی شبیه من و ضَجه های تنهایی
کسی که مثل نَفَس های من، گریزان بود

شبیه یک تنِ بی سر، برهنه می رقصید
فرشته ای که نگاهش، عجیب حیران بود!!

دو چشم داشت، دو تا آسمانِ بی همتا
دو بال سرخ و سپیدی که بُور و عریان بود

غریبه بود، ولی بویِ آشنا می داد
دُرُست مثل همین خواب های خندان بود

کویر بود ولی ریشه های سبزی داشت
شروع دیگری از نقطه های پایان بود

تمام زندگی اش را گذاشت در باران
کسی که مثل غزل های من، هراسان بود

درد و درمان

شاعر : رسول پیروزی

شعر هایم را نوشتم بر درختی زرد زرد
درد هایم را سرشتم در غروبی سرد سرد

از دل چاه آمدم بر سر این ویرانه یار
زخم هایم را نهشتم بر تن این مرد مرد

زخم هایم روزگاری سرد داشت
روزگارم نیز من را کرد از اذهان مردم طرد طرد

آتشی افکنده بر این جسم بی جان آدمی
زانکه نامش بود مسعود فراست نقد نقد

من که کورم از فراق چشم تو ای نازنین
هم چنانم زاهدی دیوانه وار و عبد عبد

می ترسم

شاعر : امیرعلی نوری

نه مغرورم، نه دلسنگم، نه از تحقیر می ترسم
پر از بغضم ولی از اشک بی تاثیر می ترسم

حریفی خسته ام، شطرنج بازی که کم آورده
که از پیچیده بازی های این تقدیر می ترسم

”میایی، چای می نوشی، برایت شعر می خوانم...”
من از سردرد این رویای بی تعبیر می ترسم

هم از تهران پرجمعیت آشفته بیزارم
هم از تنها شدن در خانه ی دلگیر می ترسم

دلم صحرا و دریا را به آتش می کشد روزی
ازین دیوانه، این مجنون بی زنجیر می ترسم